Wodzieradzki dwór wybudowany przed 200 laty przez Bajerów, przeszedł do rodu Widzącego, gdy ci weszli w koligacje z Parczewskimi. Prócz Widzącego dwór w był świadkiem narodzin również jego siostry Melanii późniejszej działaczki społecznej, kulturalnej i politycznej, pisarki i publicystki. Gniazdo Parczewskich to jednak Parczew pod Odolanowem. Stamtąd ród się przenosił na Ziemią Sieradzką, ale to Wielkopolska pozostała miejscem prowadzenia głównej aktywności społecznej i zawodowej rodu. Linia litewska była związana z Czerwonym Dworem pod Wilnem (gałąź wileńska jest reprezentowana przez Konstantego Parczewskiego, filomatę oraz powstańca listopadowego i emigranta we Francji).

ALFONS JÓZEF IGNACY PARCZEWSKI herbu Nałęcz, pseud. „Niklot” urodził się 15 listopada 1849 w Wodzieradach. Nauki początkowe pobierał Widzący od bardzo inteligentnej matki, potem udzielał je jako domowy nauczyciel b. inspektor szkół rządowych Juliusz Teplicki, wreszcie skończył gimnazjum w Kaliszu. W czasie powstania styczniowego towarzyszył rodzicom w ich wyprawach z zapasami żywności dla oddziałów powstańczych. Wychowywał się w bliskości z Melanią Parczewską (ur. 18 grudnia 1850, zm. 19 sierpnia 1920 w Kaliszu) późniejszą działaczką na rzecz kobiet, ale także znaną z akcji (prowadzonych wspólnie z bratem) na rzecz umacniania polskości i budzenia świadomości narodowej w należącej do zaboru pruskiego Wielkopolsce. Jako młody chłopak Widzący podejmował próby wstąpienia do oddziałów powstańczych. Podczas zrywu styczniowego, w Wodzieradach mieścił się lazaret dla rannych w bitwie pod Dobrą. Dwór stanowił też bazę zaopatrzeniową dla powstańców.

Widzący wzrastał w atmosferze oporu wobec zaborców, aprobaty dla ruchów narodowowyzwoleńczych, wolności dla uciskanych narodów. Ta postawa romantyczna, ale i głęboko pozytywistyczna, będzie mu towarzyszyła całe życie. Od 1864 r. Widzący kontynuował naukę w Gimnazjum Filologicznym w Kaliszu, które ukończył jesienią 1865. Następnie rozpoczął studia na Wydziale Prawa i Administracji w Szkole Głównej Warszawskiej, uzyskując tytuł magistra w 1869 r., a po aplikacji sądowej w Warszawie zostając adwokatem w Kaliszu. Na ten okres przypada największy rozkwit jego działalności politycznej i publicystycznej. Jako poddany rosyjski nie mógł zwalczać oficjalnie caratu, włączył się więc w obronę Polaków w zaborze pruskim i energię skierował na walkę z germanizacją. W 1881 został członkiem tajnego komitetu niesienia pomocy Mazurom, był współzałożycielem wydawanego w latach 1892–1902 w Ełku tygodnika „Gazeta Ludowa”. Od 1875 zaangażował się w ochronę praw Łużyczan i jako pierwszy rozciągnął swoją działalność na Dolne Łużyce. Brał udział w corocznych posiedzeniach Macierzy Łużyckiej w Budziszynie. M.in. dzięki jego zabiegom, Józef Ignacy Kraszewski ufundował stypendium dla studentów – Łużyczan. W 1880 r. powołał do życia „Towarstwo pomocy za studowacych Serbow”. Natomiast w 1884 założył we Wrocławiu polski
tygodnik „Nowiny Szląskie”. Interesował się także losem Kaszubów i Celtów; za udział w ruchu panceltyckim przyznano mu w 1901 tytuł „Barda Walii”, przyznawanego przez Gorsedd (stowarzyszenie bardów Walii, organizację pielęgnująca język i kulturę walijską).

W marcu 1905 jako członek delegacji, udał się do Sankt-Petersburga w sprawie przywrócenia nauki języka polskiego w szkołach, 15 maja 1905 w Warszawie wziął udział w zebraniu założycielskim Macierzy Szkolnej Królestwa Polskiego. W efekcie został aresztowany i zmuszony do opuszczenia kraju. Powrót nastąpił, gdy wybrano go do rosyjskiej Dumy
Państwowej jako przedstawiciela guberni kaliskiej. Funkcję tę piastował w latach 1906–1912. Walczył tam w obronie unitów i przeciwko usiłowaniom wyłączenia Chełmszczyzny z Polski. W swoim rodzinnym Kaliszu wspierał przez całe lata luteran. Po zburzeniu Kalisza w 1914, przeniósł się do Warszawy, gdzie w 1915 włączył się w organizację Wydziału Prawa na
reaktywowanym Uniwersytecie Warszawskim. Był członkiem Komisji Sejmowo-Konstytucyjnej Tymczasowej Rady Stanu oraz członkiem Rady Stanu w 1918 roku. W 1919 opracował memoriał na konferencję pokojową w sprawie zachodniej granic Polski, w którym podkreślał prawa Polski m.in. do Drezdenka i Santoka.

W 1919 r. przeniósł się do Wilna, gdzie został dziekanem Wydziału Prawa, a w latach 1922–1924 rektorem Uniwersytetu Stefana Batorego. Był doktorem honoris causa tego Uniwersytetu i członkiem Polskiej Akademii Umiejętności. Działał jako członek Komisji Kodyfikacyjnej Rzeczypospolitej
Polskiej. Był jednym z autorów haseł do Słownika geograficznego Królestwa Polskiego z terenów Dolnego i Górnego Śląska oraz Łużyc. Był prezesem
Towarzystwa Przyjaciół Nauk w Wilnie (1927–1933), gdzie zmarł 21 kwietnia. Uroczystości pożegnalne miały miejsce równocześnie w mieście nad Wilią i nad Prosną. Został pochowany w rodzinnym grobowcu na Cmentarzu Miejskim w Kaliszu.